Blind Lemon Pledge (US) tiltle: Goin' Home music: Acoustic blues release date: 2020 label: Ofeh promotion: Blind Raccoon (Betsy Brown) info artist: Blind Lemon Pledge © Rootsville 2020

 

Op een bepaald moment in de carrière van elke artiest nemen ze de tijd om terug te keren naar de bron van hun inspiratie en dieper te graven in die heilige ruimte die hen de vonk gaf om duizend ideeën te lanceren. De in San Francisco gevestigde componist en multi-instrumentalist Blind Lemon Pledge (AKA James Byfield) heeft sinds 2008 zeven albums geproduceerd die de productieve singer / songwriter meenamen op avonturen van folk tot blues tot jazz tot in de verre uithoeken van de Amerikaanse muziek. Voor zijn achtste album, "Goin’ Home ", nodigt Pledge ons uit om bij hem in de salon te zitten en te genieten van enkele van zijn favoriete nummers. Deze collectie, geleverd met alleen gitaar, contrabas en zang, is een intieme set huisconcerten met klassieke blues, jazzy popstandaarden en oprechte folksongs uit vervlogen tijden.

Pledge opent de set met ‘I Feel Like Going Home’ en blaast leven in een nummer uit de vroege catalogus van Muddy Waters. Hij en zijn oude bassist, Peter Grenell, zetten de toon voor het album. Pledge duikt diep in het drama van de Delta Blues met zijn smekende zang en treurige slide-gitaar, waardoor hij inspiratie put voor de titel van het album.

Het duo neemt vervolgens de jazzy standaard 'Fever' aan, en levert een versie die meer lijkt op het origineel dat is opgenomen door Little Willie John, met het bruuske en grillige tempo in plaats van de slinkse Rat Pack-versie beroemd gemaakt door Peggy Lee. Hij brengt hulde aan wijlen Walter Davis, in zijn emotionele langzame blues ‘Come Back Baby’, waar Ray Charles ten onrechte de eer voor ophaalde op zijn opname uit 1954 . Hij blijft trouw aan de originele versie van J.J. Cale's ‘Crazy Mama’, door gebruik te maken van handig slide-gitaarspel en een zachte subtiele vocale styling. Pledge verlicht de stemming door de deugden van zijn geliefde te vergelijken met een verscheidenheid aan lekkernijen op de Ragtime Blues, 'Sugar Rush'. Het spaarzame arrangement van 'Somebody Loan Me A Dime' brengt de jazzelementen naar voren in de prachtige akkoorden en beklijvende melodie van Fenton Robinson, waarbij Pledge de bitterzoete toon van de slow blues accentueert.

Blind Lemon Pledge komt nog dichter bij de bron met een vreugdevolle wandeling door 'Big Road Blues', een van de meest invloedrijke vroege Mississippi-bluesnummers die Tommy Johnson voor het eerst opnam in 1928. Grenell zwaait hard op een geweldige lopende baslijn voor een nieuwe vertolking van 'Sweet Celine' dat Pledge eerder opnam op zijn folkalbum 'Backwards Glance', dat het een energieke behandeling uit de jaren twintig gaf.

Hij brengt hulde aan meer van zijn helden door het Lonnie Johnson-nummer 'It's Too Late To Cry' te herschikken met behulp van de akkoordwisselingen van de T-Bone Walker-klassieker 'Stormy Monday'. Een akoestisch bluesalbum zou niet compleet zijn zonder een Robert Johnson nummer, dus het duo verplicht zich op een emotionele cover van Johnson's 'Love In Vain'. Terwijl de zwierige countryblues, 'I Know You Rider', uit de Hot Tuna-catalogus, een eerbetoon is aan de psychedelische jaren 60 en alle bands van zijn geboorteplaats San Francisco. De finale 'Little Black Train', werd a capella gezongen als een uitnodiging om de set af te sluiten.

In de aantekeningen van het album draagt ​​Blind Lemon Pledge 'Goin' Home 'op aan alle grote bluesmuzikanten, wiens muziek hij heeft bestudeerd en deel uitmaakt van zijn levensmissie om het met de wereld te delen. Dits is heel knap werk.

tracks:

01. I Feel Like Going Home
02. Fever
03. Come Back Baby
04. Crazy Mama
05. Sugar Rush
06. Somebody Loan Me A Dime
07. Big Road Blues
08. Sweet Celine
09. It's Too Late To Cry
10. Love In Vain
11. I Know You Rider
12. Little Black Train

Musicians:

Blind Lemon Pledge: Guitaar en zang
Petre Grenell: Double bass